Najważniejszymi dyrektywami Unii Europejskiej poruszającymi problem eutrofizacji są: tzw. dyrektywa ściekowa (91/271/EWG), dotycząca punktowych zrzutów ze źródeł komunalnych, dyrektywa azotanowa (91/676/EWG), która dotyczy zagrożenia związkami azotu ze źródeł pochodzenia rolniczego oraz Ramowa Dyrektywa Wodna (2000/60/WE). Celem Ramowej Dyrektywy Wodnej jest osiągnięcie dobrego stanu wód, co wiąże się m.in. z przeciwdziałaniem eutrofizacji, czyli zapobieganiem wzrostowi trofii (żyzności wód), a co za tym idzie ograniczaniem dopływu substancji biogennych (głównie azotu i fosforu) do wód. Ich wprowadzanie wiąże się ze zmianami w liczebności i różnorodności gatunkowej, prowadzi do zakwitów glonów oraz przyczynia się do powstawania odtlenionych martwych stref i wymywania azotanów do wód podziemnych, co ma wpływ na zapewnienie źródeł wody do spożycia, rybołówstwo, rekreację.
Pod kątem zagrożenia eutrofizacją wywołaną zanieczyszczeniami pochodzącymi ze źródeł komunalnych w latach 2010-2015 WIOŚ prowadził badania w 36 jeziorach spośród 56 łącznie objętych monitoringiem w tym okresie. Podstawą wyznaczenia jezior do badań w ramach monitoringu obszarów chronionych narażonych na eutrofizację wywołaną zanieczyszczeniami pochodzącymi ze źródeł komunalnych były wykazy wód sporządzone przez KZGW, a przekazane przez GIOŚ na potrzeby sporządzania wojewódzkich programów monitoringu środowiska. Kierowano się przy tym zasadą, iż w ramach tego rodzaju monitoringu wyznacza się jeziora, do których rzeczywiście odprowadzane są ścieki komunalne, bezpośrednio do jeziora lub pośrednio do jego zlewni. Podstawą do wykonania oceny było rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 22 października 2014 r. w sprawie sposobu klasyfikacji stanu jednolitych części wód powierzchniowych oraz środowiskowych norm jakości dla substancji priorytetowych (Dz. U. poz. 1482) oraz wytyczne opracowane przez Główny Inspektorat Ochrony Środowiska. Ocenę eutrofizacji wykonano na podstawie wyników uzyskanych dla elementów biologicznych (fitoplankton – PMPL, fitobentos – IOJ, makrofity – ESMI) oraz wybranych wskaźników fizykochemicznych charakteryzujących warunki biogenne (azot ogólny, fosfor ogólny), warunki tlenowe, przezroczystości, które sklasyfikowano analogicznie jak przy ocenie stanu/potencjału ekologicznego. Jako wartość graniczną, powyżej której występuje zagrożenie przyspieszonej eutrofizacji przyjmowano stężenia właściwe dla II klasy jakości wód.
Pobierz dokument:
